Direniş mahallelerde nasıl yankı buldu?
Fabrikaları devlet güçleri tarafından sarılan Tariş işçileri ise direnmeye devam eder. Güçler eşit değildir. 22 Ocak günü direnişe başlayan Tariş işçilerinin zaferi ve taleplerinin kabul ettirilmesi, öteki sınıf kardeşlerinin, emekçilerin ve emekten yana güçlerin desteği ve dayanışmasına bağlıdır biraz da. Direnişin karşısında bir bütün devlet ve siyasal iktidar vardır. Bundanır ki, bugün nasıl ki TEKEL işçileri kendilerini desteklemek için bir genel grevin gerekli ve zorunlu olduğunu söylüyor ve istiyorlar ise, o gün Tariş işçileri de kendi direnişlerinin genel grevle desteklenmesini istediler.
Tariş işçileri o gün genel grevi öcelikle kendi konfederasyonları olan DİSK’ten beklerler. DİSK grev talebine karşın 26 Ocak günü İzmir’de büyük bir miting düzenler. Bu miting için İzmir’e gelen konfederasyon yöneticileri, genel grevi değil, direnişin kaldırılmasını tartışır. Tariş işçilerinin bağlı olduğu sendika şube başkanlarının alınmadığı bu toplantıda, direnişi kaldırma kararı alınır.
26 Ocak günü alınan bu kararın fabrikalardaki direnişte olan işçilere açıklanması ise 30 Ocak   günü gerçekleşir. Tariş direnişi karşısında DİSK içinde iki eğilim söz konusuydu. Direnişi bir an önce sonlandırmak isteyen eğilimi temsil eden, Tekstil Başkanı, DİSK Başkan Vekili ve Gıda-İş Başkanı’ndan oluşan bir heyet Tariş fabrikasına giderek girişimlere başladı. Heyet, Tariş işçilerinin bu radikal direnişi bitirmeleri durumunda DİSK’in coğrafya genelinde genel greve gideceğini belirtti. Ancak işçiler bu öneriye çok sert tepki gösterdi.
DİSK Tekstil Başkanı Rıdvan Budak, işçilerden gereken cevabı almış olmasına rağmen direniş kırıcılığı çizgisinde direterek direnişi içerden kırmaya çalıştı. İlk önce, radikal eğilimler gösterdiği gerekçesiyle ‘Maocu ve Goşist’ olmakla itham ettiği Tekstil Sendikası Çiğli Şube Başkanını görevden aldı. Ardından Çiğli İplik’te ‘Genel Grev’ oylaması yaptırdı. ‘Evet’ oyu verenlerin cevabına sonradan ‘direniş kaldırılsın’ ibaresi eklendi ve yaşanan oylama karmaşasından yararlanarak bir oldu-bitti ile işçilerin direnişi sona erdirmek istediğini ilan etti. İşçiler çoğunluğun eğilimi olarak kabul ettikleri bu ayak oyunu neticesinde 30 Ocak tarihinde direnişi sona erdirdiler; fabrikalardaki barikatları kaldırıp 31 Ocak günü işbaşı yaptılar. Fakat bu durum geçiciydi. 30 Ocak günü direniş bitiriliren, birkaç gün sonra Tariş Genel Müdürü’nün gazetelerde şu açıklaması yer alır: “Hasar tespiti için fabrikalar bir hafta süre ile kapatılacaktır. İş Kanunun 17. ve 274 sayılı yasanın 29. maddesine göre işçilerimizin tümünün iş akitlerinin feshi zorunluluğu doğmuştur.”
‘İŞÇİLER KAPI ÖNÜNE KONULACAKTIR’
Tariş Genel Müdürü’nün bu açıklaması açıktır, Tariş’te çalışan binlerce işçi kapının önüne konulacaktır. İşçiler ve üyesi oldukları sendikaların bu açıklamaya karşı açıklamasında ise: “Fabrikalarda zarar ziyan tesbiti yapılmak isteniyorsa, bizler çalışırken de yapılabilir. Fabrikalarımızın kapatılmasına izin vermeyeceğiz” denildi. İşçiler, yirmi dört saat fabrikaları boşaltmadan da üretime devam eder. Tariş Genel Müdürü de ertesi gün işten çıkardıkları işçilerin adlarını gazetelerde yayınlar. Çıkışlar üzerine Tariş işçileri ve sendika da şalteri indirerek yeniden direnişe başlar ve fabrikaların kapılarına barikatlar kurulur.
7 Şubat günü polis Alsancak’taki 1 No’lu Tariş Üzüm İşletmesi’ne operasyon yapar. Panzerler kapıları kırarken, işçilerle polis arasında saatler süren çatışmada elli üç işçi yaralanır, fabrika boşaltılarak yüzlerce işçi gözaltına alınır ve karakollara sığmayan Tariş işçileri Alsancak’taki stadyuma götürülür. Polis Üzüm İşletmesi işçilerine operasyon yaparken, bu fabrikanın karşısında bulunan Sümerbank işçileri işlerini bırakarak sloganlarla Tariş işçilerine destek verirler. Polis üzümden sonra bu defa yönünü Çiğli İplik fabrikasını boşaltmak için çevirirken, Çiğli halkının barikatıyla karşılaşır. Çiğli halkı Çiğli İplik fabrikasına operasyon için gelen polisin önünde etten barikat kurmuştur. O gün Gültepe, Çimentepe, Altındağ halkı da sokaklara dökülür.  Gültepe’de gruplar halinde mahallenin değişik noktalarından yürüyüşe geçen halk sloganlarla tepkisini yansıtırken, esnaf kepenk kapatır. Bunun üzerine polis yürüyüş kollarına müdahale eder. Yaşanan çatışmada çok sayıda kişi yaralanır.Aralarında feci şekilde dövülen Gültepe Belediye Başkanı Aydın Erten’in de bulunduğu 100 kişi gözaltına alınarak Atatürk Stadı’na götürülür. Belediye Başkanı Erten, daha sonra ağır yaralı bir halde hastaneye kaldırılır.
Direnişin sürdüğü Çimentepe Mahallesinde de polisler barikatları kırmak için uzun namlulu silahlarla yaylım ateşi açar. Polis ancak grubun tamamen çekilmesinden sonra mahalleye girebilir. Mahallenin ara sokaklarında polisleri bu sefer barikat başlarını tutmuş kadın ve çocuklar karşılar. Kadın ve çocuk direnişçileri dağıtmakta zorlanan polislere yardım için bin kişilik jandarma birliği getirilir. Sokak çatışmaları saatlerce sürer, yine Çimentepe sırtlarına mevzilenmiş 500 kişilik bir grup da polisle sık sık çatışmaya girer, bu grup daha sonra fabrikaya çekilir. Polis iplik fabrikasına yaklaşamaz. Fabrika da direnen iki bin işçi de sanayi tüpleri ve pamuk balyalarıyla fabrikanın etrafına barikatlar kurmuştur. 13 Şubat günü, polis bir kez daha iplik fabrikasına girmek için tüm hazırlıklarını yapmıştır. Çok sayıda panzer eşliğinde fabrikaya gelir. Çiğli, Çimentepe ve iplik fabrikasının etrafındaki mahalle halkıyla polis arasında şiddetli bir çatışma yaşanır, saatler süren çatışma sonucunda Cemil Oral adlı devrimci öğrenci polis panzerinden açılan ateş sonucu yaşamını yitirir. Aralarında işçilerin de bulunduğu onlarca insan yaralanır. Beş yüze yakın insan da gözaltına alınır. Böylece diğer fabrikaların ve halkın desteğinden yoksun kalan Tariş İplik fabrikası işçileri direnişlerine yalnız devam eder. Fabrikaların etrafındaki barikatlarını biraz daha yoğunlaştırırlar.
‘EŞİT koşullarda değildir çatışma’
İzmir kenti soğuk kış günlerini yaşamaktadır. Kurşuni ayaz vardır dışarıda, gecenin en karanlık anıdır. Saat sıfır dörttür,  şehir en derin uykusundadır. Tariş İplik fabrikası havadan ve karadan sarılır. Tanklar ve panzerler eşliğinde on bin asker ve polis fabrikayı kuşatır. Helikopterle komandolar indirilir fabrikanın çatısına. Jandarma ve polis amirinin anonsu yankılanır gecenin karanlığında: “Teslim olun.” İşçilerin yanıtı gecikmez: “Teslim olmayağız, bizleri rahat bırakın.” Ve çatışma başlar. Kurşun ve slogan sesleriyle sabaha döner gecenin karanlığı. Tanklar fabrikanın kapılarını, duvarlarını yıkar. Şeyh Bedrettin’in dediği gibi, tarihin zaruri kanunudur,  eşit koşullarda değildir çatışma. Yetkililerin tekrar takrar yaptığı anonslarla çatışmaya girmeyen işçilerin bazıları fabrikayı boşaltır ve yenilginin kapısı aralanır. Yürekler kor içinde, çatışma son bulur, direniş düşer. İşçiler elleri başlarının üzerinde, dipçikler altında gözaltına alınarak stadyuma götürülürken, direnişin ve çatışmanın sesleri, kentin varoşlarında yankılanır. İşçi sınıfı tarihinin en uzun ve en şiddetli direnişlerinden biri böylece sona ermişti. Direniş zorla bastırılmıştı, peşinden de Tariş’teki ülkücü kadrolaşma faaliyeti hızlanır. Hemen 6 bin MHP’liye işbaşı yaptırılır.
Böylece, takvim yaprakları 14 şubat gününü gösterirken, bir direnişin öyküsü yazılır işçi sınıfının mücadele tarihine. Adı ‘Tariş direnişi’dir. Esin kaynağı ve yol gösterici olacaktır sınıf kardeşlerine. Güç katacaktır daha sonraki mücadelelere.